Wie mij al langer volgt, weet dat ik er best even over heb gedaan om buiten de weefwereld om luid en duidelijk kenbaar te maken dat ik weef. Toch altijd een beetje bang dat anderen het suf zouden vinden; geitenwollensokkerig. Voor zover ik er al niet overheen was, ben ik sinds gisteren definitief genezen van deze angst. Want twee dagen gastdocent zijn bij de Gerrit Rietveld-academie in Amsterdam geeft je toch een heel ander beeld!

Anderhalf jaar geleden was het eerste contact met Severine Amsing; of ik haar studenten kon leren letters weven. Zeker, dat moest lukken. En de afgelopen twee weken was het zover: twee dinsdagen lang hebben 18 studenten zich in het double-faced kaartweven verdiept om letters te leren weven. Een heel andere ervaring dan de groepen die ik normaal heb: een andere leeftijd, een andere achtergrond, andere wensen en alles in het Engels.

En dat maakte dat ik dag 1 toch redelijk nerveus vertrok, maar dat was bij aankomst binnen 10 minuten over. Wat een heerlijke sfeer! Het Engels was geen probleem, de kaartweefterminologie beheers ik prima. Tot het moment dat ik moest zeggen “Zet de bakjes op de grond”. Help, wat zijn bakjes ook alweer in het Engels???

Het enthousiasme, de manier van leren en de nieuwsgierigheid van de studenten was zo verschrikkelijk stimulerend. Ze stelden allerlei vragen: zowel weeftechnisch, maar ook meer ‘persoonlijke’ vragen. Maar de manier waarop zij kennis eigen maken, vond ik het meest inspirerend. Na een redelijk gestructureerde instructie op dag 1, ging het gisteren alle kanten op. De één zat te ontwerpen, een ander experimenteerde met kleuren in de ketting, een derde probeerde de structuur te veranderen door kaartjes te klappen (“want die v-tjes vind ik zo lelijk”). En ik laveerde daar heerlijk tussendoor, liet me lekker uitvragen en ik leerde ondertussen van hun manier van aanpakken: gewoon doen en kijken wat er gebeurt. Eigen “fouten” maken en ontdekken dat je draden zo af en toe moet binden. Maar door dat niet zomaar aan te nemen, ontstonden er ook andere leuke structuren. Waarmee ik zelf weer graag verder mee wil experimenteren.

Het zette me ook aan het denken over twee vragen die vaak binnen Weefnetwerk aan de orde komen: hoe je jongeren stimuleert om aan het weven te gaan en het behouden van de Nederlandse terminologie. Dat stimuleren? Dat hoefde bij deze groep niet; zij gaan wel door en zij geven het wel door! En vind ik het dan erg dat alle talen door elkaar gehusseld worden en je zinnen hoort als “Marieke, mag ik een nieuwe warp opzetten?” “Wat is nou de beste manier om je draden te untangelen?” “Marieke, can you also weave a structure like a platbinding”? Nee, dit zijn jonge mensen die van weven houden, het zich op hun manier aanleren in een taal die bij hen past. Dat is voor mij veel belangrijker en dat is waar ik enorm van geniet: het delen van een passie en daar gezamenlijk wat mee doen.

Ja, gezamenlijk. Want “wij ouderen” hebben daar zeker een rol in. Wij hebben een stuk kennis, die zij nog niet hebben. Op het moment dat je bij hun manier kunt aansluiten, zuigen ze die kennis op als een spons (“je bent nu nog een dag bij ons, dus ik ga je alles vragen wat ik wil weten!”). Maar die flexibiliteit is wel belangrijk. Dus als een student vraagt “kun je ook een dubbelweefsel maken?”, moet jouw antwoord niet zijn “het kan wel, maar daar zijn we nu niet mee bezig”. Dan moet dat zijn “ja hoor, kijk maar wat er gebeurt als je de kaarten op de punt zet en niet op de zijkanten.” Want dan zetten ze die kaarten op de punt en krijg jij de reactie “Wow, dat is sick!”

Dank je wel Severine, voor de uitnodiging. Dank jullie wel TXT studenten, voor de geweldige ervaring. En dank je wel Maren, voor het versieren van mijn loom: een heel mooie herinnering aan twee heerlijke dagen.