De klimaatbanden

Al een jaar of twee heb ik last van klimaatstress. Niet zomaar bezorgd over klimaatverandering, zoals veel mensen, maar echt belemmerende stress. Naar binnen gaan als de buren weer eens onnodig hun gras sproeien (als het net drie dagen geregend heeft), niet kunnen genieten van avonden buiten zitten in april (want dat hoort niet), radio vermijden in tijden van bosbranden en overstromingen…

Via mijn werk heb ik een coach en toen ik ook hierover met haar sprak, zei zij op een gegeven moment “het lastige is dat je niet om het leven gevraagd hebt, maar je er wel toe moet verhouden”. Die formulering sloeg bij mij aan. Het is niet het passieve “je moet ermee leren leven” en ik ben ook niet het type voor protestmarsen. Deze formulering is voor mij precies de balans tussen een actief verhouden tot klimaatverandering, maar drukt ook uit dat het zo groot is dat je het niet even in je eentje kunt veranderen.

Haar uitspraak maakte dat ik actief na ging denken wat voor mij manieren zijn om mij tot het probleem klimaatverandering te verhouden. Natuurlijk allereerst door zelf verantwoordelijk te leven en zo een ieniemienie bijdrage te leveren. Maar eigenlijk vind ik dat niet genoeg.

Toen kwam de oproep van Weefnetwerk voor de tentoonstelling in Gilze in september. Ik vind het altijd leuk om aan dat soort dingen mee te doen en ik kreeg ruimte voor drie banden. Voor mij stond als een paal boven water dat in ieder geval de klimaatstrepenband, die ik vorig jaar gemaakt heb, één van de drie moest zijn. Maar welke twee moesten er dan bij? Alles voelde fout bij de klimaatstrepenband; dat is een band met een boodschap en al mijn andere banden zijn alleen voor de leuk en voor de mooi. Waarmee je dus afbreuk doet aan de boodschap. Ik stond op het punt om Dorothee te mailen dat ik het bij één band wilde houden, toen ik verzon dat ik mij ook tot klimaatverandering kan verhouden door het thema in mijn weefsels onder de aandacht te brengen. Al is er maar één bezoeker die zich door mijn werk weer even realiseert dat klimaatverandering echt is, zorgwekkend hard gaat en we echt iets moeten doen.

En zo is mijn serie Klimaatbanden geboren. Natuurlijk de klimaatstrepenband in een plain weave. De tweede band is gebaseerd op de inzending van Ed van Loon voor de fotowedstrijd “Droogte in beeld”: uitgedroogde kleigrond als dubbelweefsel. Het idee voor de derde band kreeg ik toen ik de oprit naar de A1 opdraaide en een heel veld met zonnepanelen zag; dat moest ik kunnen vertalen in een kaartweefsel met zilverdraad als patroondraad. Drie banden, drie technieken, drie onderwerpen die te maken hebben met het thema klimaatverandering.

Het gaf een goed gevoel om aan deze serie te werken en opeens snap ik alle kunstenaars die door hun kunstuitingen aandacht vragen voor een onderwerp: het is voor jezelf een uitlaatklep en een manier om je te verhouden tot de grote onderwerpen van het leven.

Weefnetwerk, dank dat ik deze banden mag laten zien, Arina en Jan Steven, dank voor de fotografietips. En Christianne, dank je wel voor (al) je wijze woorden: je ziet waar het toe kan leiden!

Klimaatstrepen, visualisatie door Ed Hawkins

Uitgedroogde kleigrond. Foto kleigrond door Ed van Loon *

Zonneweide bij knooppunt Eemnes

De tentoonstelling is te zien van vrijdag 17 t/m zondag 26 september 2021 van 10.00 – 17.00 uur in de Steenfabriek, Steenfabriek 7, 5126 PB Gilze. 

Verwijzingen

* Publicatie met toestemming van de fotograaf

3 reacties

Laat een antwoord achter aan Margriet Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *