Weven als teamsport

Vakantie is voor mij geen vakantie als ik niet mijn kaartweefdagen heb. Vorig jaar sloot Wilhelminaoord de deuren voor de Zomervlechtschool en moesten we een alternatief bedenken. Dat werden drie zeer geslaagde dagen bij Marijke van Epen en we hadden afgesproken om dit jaar weer bij haar te gaan weven. Ik hoor Marijke nog zeggen: “ijs en weder dienende”. IJs en weder ging goed, maar corona niet….

Uiteindelijk stuurde ik een mailtje met het voorstel om een dag bij mij in de tuin of loods bij elkaar te komen. Low-key, maar zo konden we elkaar toch even zien. Iedereen reageerde heel enthousiast en al snel werd de ene dag uitgebreid met nog een dag. Annelies Tijman wist nog wel wat leuke technieken om aan ons te leren en zo hadden we toch weer een alternatief gevonden, waar we allemaal naar uit keken. En niets meer low-key, gewoon werken 😉

‘Weder’ gooide toch nog bijna roet in het eten met 35 graden, maar gelukkig werd het vrijdag ‘maar’ 29. Binnen een uur na aankomst van de dames leek het alsof er een bom ontploft was in de loods. Overal stonden er weefgetouwen, lagen er banden en bolletjes katoen en het aanrecht stond vol met fruit, kaasjes, Groninger koek en Bulgaarse taart. Mij kon je niet gelukkiger krijgen dan met deze puinzooi; zo had ik me het gebruik van de loods voorgesteld.

IJverig gingen we aan de slag en nog voor de lunch zaten we allemaal te weven. Manlief ontpopte zich als een uitstekende jeugdherberg-vader en met nog eens 12 handen die allemaal hielpen, verliep de catering vlekkeloos en was er dus veel tijd om te weven. Het resultaat van de eerste dag was dan ook dat we allemaal ons eerste linnenbinding-ruitje in een keper-achtergrond hadden.

Op dag twee mochten we zelf kiezen, wat leidde tot de uitdaging voor Annelies om drie technieken door elkaar te doceren. Geen enkel probleem voor haar en voor ons was het naast je eigen weefwerk ook stiekem kijken wat de buurvrouw deed. Ik dacht twee technieken wel even te combineren, maar dat ging mis. Ik draaide één van mijn kettingen finaal in de soep en knipte m op de verkeerde plaats door met als gevolg halve kettingdraden. Te ambitieus, Kranenburg!

De evaluatie bij het bier op zaterdag was “dit willen we toch wel vaker”. Want het leuke van weven is ook het gezamenlijk weven en van elkaar te leren, waarop de conclusie volgde dat ook weven gewoon een teamsport is. Kortom, twee zeer geslaagde dagen en een vervolgafspraak. IJs en weder dienende en corona volente ….

Eén reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *