Strafcentimeters

Bij de Kring van de Banden van de Andes krijg je elke keer een techniek uitgelegd tijdens de bijeenkomst en de band moet je dan thuis afmaken. Dit keer was de opdracht om een band van minstens 7 cm breed te weven, met drie banen met een patroon en daartussen een baan in linnenbinding. In de patroonbanen moest je minstens 2 verschillende technieken gebruiken. Een leuke en heel uitdagende opdracht; dit was dus niet alleen weven, maar ook tekenen!

Enthousiast was ik begonnen aan een band met in twee smalle randen een tegengesteld pebbeltje en in het middengedeelte een patroon in keper. De kleuren had ik al liggen; ik had al eerder een brede band gemaakt in de combinatie bordeaux-rood, roze, zwart en wit. Die was schitterend, maar heel kort. Dus nu was de kans om in deze kleuren een lange band te maken.

Vanaf het begin af aan vond ik mijn band heel mooi worden en de eerste 15 centimeter waren zo geweven. Toen begon het gevecht. Mijn hele middenpatroontje was maar 4 cm lang (om over het pebbelpatroontje maar te zwijgen), dus met 15 cm weet je hoe het eruit komt te zien. Daarna komt de eindeloze herhaling. De loom bleef dus lekker naast de bank staan en inmiddels had ik 10 banden tussendoor geweven.

Tot ik in de Kerstvakantie alle moed bijeen heb verzameld en weer begonnen ben. Het werd echt wel mooi en de kracht van kleine patronen zit in de herhaling en in de lengte. Daar kwam bij kijken dat ik mijn vorige huiswerkopdracht (een eekhoorntjesband) ook al niet had gemaakt. Het werd dus tijd voor een ijzeren discipline. Ik heb mezelf opgelegd dat ik elke dag 2 centimeter moest weven. Met 2 centimeter per dag zou de band eind februari klaar zijn (dus op tijd!) en was ik een half uur bezig, zodat ik daarna weer leuke dingen mocht gaan doen.

Al snel kregen mijn 2 centimeters per dag een bijnaam. Elke keer als ik mijn loom pakte, kwam vrij snel de opmerking er achteraan: “Ah, je gaat weer aan je strafcentimeters!” Uhuh……
De strafcentimeters waren toch al redelijk snel geen straf meer. Ik kende op een gegeven moment het patroon uit mijn hoofd en hoefde niet meer elke toer alles na te tellen en hoe langer de band werd, hoe mooier het eruit kwam te zien. De band moest van mezelf minstens 1 meter lang worden en uiteindelijk is ie 1.20m geworden en al eind januari af! Nog eens 56 gedraaide koordjes later en met spierpijn in mijn duim van al dat gedraai, ben ik trots op mijn doorzettingsvermogen en op mijn band!

3 reacties

Laat een antwoord achter aan Helma Bombeeck Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *