Gepiel met een pluis

Als je net 40+ bent, komt ergens tussen nu en de komende 5 jaar het moment dat je aan een leesbril toe bent. Een hot item bij ons thuis, aangezien vriendlief al enige tijd aan de leesbril is en ik hem genadeloos geplaagd heb toen zijn armen toch echt te kort werden. Gisteren leek even dat moment voor mij aan te breken.

Met Zomergasten op de IPad en weefplank op schoot had ik me op de bank geïnstalleerd met mijn nieuwe projectje: voor het eerst weven met zijde. Het ging best lekker, totdat opeens mijn patroontje verkeerd ging. Terugweven dan maar. Daar werd het niet beter van…. Weer heen weven leverde een zo mogelijk nog erger resultaat op. En dan is het moment aangebroken dat je moet gaan zoeken waar het mis is gegaan.

Zuchtend zat ik te zoeken en daar volgde de eerste opmerking “Lukt het, schat?”. Nee, het zit in de knoop. Half uur later “Kun je het eigenlijk wel zien daar?” onder begeleiding van een beginnende grijns. Nog een half uur later was de grijns breder geworden en viel het woord “brilletje”. En nog weer een half uur later gaf ik het op onder de woorden “het is te donker, ik kijk er morgen wel naar”. Er werd niets meer gezegd, alleen nog breder gegrijnsd.

pluis
De gewraakte pluis …

Vandaag was het eerst tijd voor de verfwinkel en daar stond een soort verfspul waar ik nog nooit van gehoord had. Dus ik vroeg aan mijn vriend waar het voor zou zijn. Hij pakt het over, ziet de lettertjes en geeft het terug met de woorden “kansloos”. Mijn opluchting was groot toen ik het moeiteloos kon lezen.

Thuisgekomen ging ik toch even bij daglicht kijken naar mijn bandje. Wat bleek: ik had niets fout gedaan, maar een pluis gooide roet in het eten. Die bleef hangen achter mijn kettingdraden EN mijn inslagdraad, waardoor alles scheef ging. Logisch dat ik dat niet kan vinden bij een schemerlamp in een 8 mm breed bandje! Voor mij voorlopig nog geen fok 🙂

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *